In 2011 won Tom Egberink, samen met de Fransman Michaël Jérémiasz, de dubbelspeltitel op het officieuze wereldkampioenschap. In de finale versloegen zij een ander Nederlands/Frans koppel: Robin Ammerlaan en Stéphane Houdet. In 2012 wist Egberink zich met een twintigste plaats op de wereldranglijst te kwalificeren voor de Paralympische Zomerspelen in 2012 op Wimbledon in Londen, die hem helaas toen geen medaille opleverde.
Maar in september 2021 won Egberink de zilveren medaille op de Paralympische Zomerspelen 2020 in Tokio in het enkelspel en brons in de dubbel.
In het dagelijks leven studeerde Egberink Economie, Communicatie en Sportmanagement, aan het Johan Cruijff College in Nijmegen, dat topsport uitademt.
“Ik zat in de klas met onder meer de voetbalsters Lieke Martens en Kika van Es, handbalster Angela Malenstein en wielrenster Merle van Benthum”, vertelt hij. “Sommigen zijn echt wereldtoppers geworden. Dat is geweldig en als ik hen bijvoorbeeld op het topsportgala ontmoet, is er meteen weer goed contact. Het blijft mooi om met hen ervaringen te delen. Ondanks mijn handicap heb ik tenslotte veel van de wereld gezien, waarbij het tennis altijd centraal stond. Juist de topsport is iets waar we elkaar in blijven vinden”.
Steun
1nergiek steunt Tom al enige jaren door hem uit maatschappelijk oogpunt te sponsoren en ook door hem fysiek aan te moedigen. Zo waren algemeen directeur Laetitia Simonis en operationeel manager Martine van der Graaf namens 1nergiek aanwezig bij het NK Rolstoeltennis 2023 in Amstelveen. Het was een spannende strijd, maar Tom Egberink behaalde de Nederlandse titel in het enkelspel. Bovendien werd hij, samen met Michael Scheffers, Nederlands kampioen in de dubbel.
In februari van dit jaar werd Tom in de (verloren) finale van het internationale ABNAMRO tennistoernooi luidkeels aangemoedigd door officemanager Liselot Bocxe, die zelf overigens ook tennist. Ik ben ontzettend blij met de steun van 1nergiek”, lacht Tom. “Ik voel inmiddels echt ‘member of the family’. Het is mooi als mensen langs de baan je luidkeels bijstaan. Zoiets geeft altijd positieve energie”.
Voor 1nergiek bestaat succes uit het zichtbare enthousiasme, jezelf zijn, vertrouwen, ruimte voor fouten maken, je verantwoordelijkheid nemen, elkaar iets gunnen, zorgzaam zijn en met elkaar genieten van grote en kleine successen. Kortom, het bedrijf en Tom hebben de juiste synergie.
Het team van 1nergiek heeft zich daarom gecommitteerd om Tom Egberink enthousiast te ondersteunen op zijn weg naar de Paralympische Spelen in 2024 in Parijs. Opdrachtgever Henk Appels van het Atrium legde de verbinding en was zodoende dé matchmaker.
1nergiek en Tom geloven namelijk beiden in hun eigen kracht. Ondernemen is topsport. Ook daarom is Tom voor 1nergiek hét voorbeeld hoe je in het leven met succes en tegenslagen omgaat. Tom kampte in zijn loopbaan met de naweeën van een vingerblessure en moest voor de zoveelste keer aan z’n ellenboog worden behandeld. Een terugkerend probleem waar hij al zes keer voor onder het mes ging.
Hoewel Tom zich kwalificeerde voor de Paralympische Spelen in Rio de Janeiro in 2006 was zijn voorbereiding door een gebroken duim niet optimaal. Dit toernooi was hét voorbeeld van zijn ijzersterke mentaliteit en overlevingsdrang.
“Je wordt door de blessures in mentaal opzicht op de proef gesteld. Ik bleef er echter in geloven”, aldus Tom. “Naast de problemen met mijn ellenboog brak ik tijdens een toernooi in Canada mijn duim doordat ik een bal per se wilde halen, maar in de uiterste krachtinspanning tegen een kastje langs de baan aanvloog. Ondanks dat de arts zei dat ik Rio wel kon vergeten, stapte ik toch in het vliegtuig. Ik had er tenslotte jaren naar toegeleefd. Ik reisde een dag eerder af naar Rio waarna ik met de arts van NOC*NSF een dag in het ziekenhuis ben geweest. Hij gaf aan dat ze wilden opereren, maar wilde daar niet in meegaan. Met een spalk en medicatie verlieten we het ziekenhuis. Op naar de Paralympische Spelen in Rio……”.
“Ik moest en zou starten. De eerste wedstrijd was tegen een speler uit China. Een bal belandde op mijn frame en raakte mijn duim. Ik verging van de pijn. Als ik zou opgeven, dan kwam mijn dubbel in gevaar, waardoor ik doorspeelde. Toen volgde de dubbel en heb ik nog meer medicatie geslikt. Ik had met mijn dubbelpartner de afspraak dat ik zo ver mogelijk vooraan ging spelen. Prompt wonnen we deze wedstrijd, waarna we de kwartfinale tegen de Japanners moesten. We verloren de eerste set met 6-1, waarna ik naar het toilet ging om nog meer medicatie te nemen. Ik speelde dwars door de pijn heen en maakte die gasten in mijn eentje helemaal gek. Mijn dubbelpartner had een enkel van drie uur achter de rug in 40 graden. Hij raakte amper nog een normale bal. In de derde set kwamen we met 4-0 achter. Ik eiste de boel nog meer op. Het werd 4-4 waarna we toch met 6-4 verloren. Zulke dingen vergeet je niet”.
“Maar ik was er toch trots op dat we zover waren gekomen. Helaas geen medaille, maar ik had in alle opzichten alles gegeven wat ik had. Een arts die gespecialiseerd is in handblessures verklaarde me later compleet voor gek. Het was volgens hem echt niet normaal wat ik had gedaan”.
In 2020 kreeg ik tijdens een training in Australië last van mijn ellenboog. Toch speelde ik het ABNAMRO-toernooi dat jaar, maar daarna moest ik wederom onder het mes voor mijn ellenboog. Daar word je dus moedeloos van. Toen had ik het moment dat ik er mee wilde stoppen. Kort daarna kwam het nieuws dat de Paralympische Spelen in Tokio wegens corona werden uitgesteld. Toen dacht ik: ‘het zit een keertje mee’. Ik ben iedere dag in Amstelveen gaan trainen en werken aan mijn herstel. Er was niemand op de weg en je sprak amper mensen, maar mij kwam het allemaal prima uit”.
“Toen het eenmaal zover was, reisde ik ontspannen naar Tokio toe”, aldus Tom, die de partijen tot in details schetst en nog muurvast in zijn geheugen heeft zitten. “In de derde ronde begon de serieuze tegenstand tegen een thuisspelende Japanner. In die partij ging ook de zwangerschap van mijn vriendin door m’n hoofd. Ik kan later niet tegen mijn dochter zeggen: ‘pappa heeft meegedaan, maar kwam zonder een medaille thuis’. Ik was niet meer te houden en won, waardoor ik voor de eerste keer in de enkel in de kwartfinale van de Spelen stond. Mijn broertje, die vaak meereisde, zei meteen al: je kan dit. Dit is hét moment. Je hebt kansen in die kwartfinale. Ik bleef rustig, deed mijn ding en had mijn focus. Ik won en stond opeens in de halve finale, die uitzicht bood op een medaille. Deze uiteindelijk gewonnen halve finale was voor mij een historische winnende partij. Na de laatste winnende bal drong het tot me door; mijn dochter zal altijd naar de medaille kunnen kijken. Zelf had ik een huilende bondscoach in mijn armen. Hij wist wat er ik na al die operaties voor had gedaan”.
“Tja, en dan speel je de finale van de Spelen”, vervolgt Tom. “Ik kon helaas tegen mijn Japanse tegenstander niet brengen wat ik wilde doen. Ik begon weliswaar goed, kwam 2-1 voor, maar vervolgens sloegen de zenuwen toe. Toen schakelde de Japanner door en sloeg toe op belangrijke momenten. Ik zat er dichtbij, maar het was niet goed genoeg. Desondanks was het zilver met een gouden rand. In de dubbel pakten we het brons. Kortom, het waren geweldige Spelen”.
“De Spelen in Parijs van dit jaar zijn mijn volgende doel. Aan stoppen wil ik voorlopig echt niet denken. Ik hoop nog lange tijd van de 1nergiek-familie deel uit te mogen maken en mijn ervaringen te mogen blijven delen met ze. En niet alleen voor de sponsoring, want dat is een kwestie van gunnen”, aldus Tom. “Ik ben een gelukkig en dankbaar mens, die graag nog een aantal jaren als topsporter door het leven gaat. 1nergiek heeft hierbij een speciale plaats in m’n hart”.
